"ความโกรธมีพลังทำลายล้าง ความโกรธบ้าคลั่งเหมือนพายุ มันลุกไหม้ใจเราและแผดเผาทุกสิ่งรอบข้าง ไม่ต่างเปลวไฟอันร้ายแรง" (นิทาน อารมณ์นี้สีอะไรนะ)

เริ่มต้นด้วย นิทาน อารมณ์นี้สีอะไรนะ ที่เด็กๆชอบมาก เพราะ pop up เล่มนี้สวยมากกกกกก เป็นการแบ่งอารมณ์ด้วยสีต่างๆเพิ่มให้เด็กๆ เข้าใจได้ง่าย วันนี้คุยกันเรื่อง "ความโกรธ" ความโกรธคืออะไร? เด็กๆเคยโกรธหรือไม่? แต่นิทาน อารมณ์นี้สีอะไรนะ พูดเรื่องอารมณ์โดยรวม เจาะเรื่องความโกรธได้ไม่ชัด เลยมีอีกเล่มที่พูดเรื่อง ความโกรธ เป็นmainหลัก ก็คือ นิทาน "แม่จ๋า อย่าโมโห"

** SPOILER ALERT** เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ แม่เพนกวินที่ตวาดลูกเพนกวินด้วยความโมโห ทำให้ชิ้นส่วนลูกเพนกวินกระจายไปตามที่ต่างๆ และต้องตามเก็บชิ้นส่วนประกอบร่างลูกเพนกวินขึ้นมาใหม่ ฟังจบมีมิชชั่นว่า ให้เด็กๆช่วยกันตามหาชิ้นส่วนของลูกเพนกวินมาประกอบเป็นตัวเพนกวินขึ้นมาใหม่ โดยชิ้นส่วนกระจายตามที่ต่างๆในบริเวณอาคารอนุบาล

ตามเก็บชิ้นส่วนต่างๆ บนต้นไม้บ้าง บนพื้นบ้าง

ส่วนหัวอยู่สูงมาก แทบจะต่อตัวกันหยิบ

หาครบแล้วนำมาประกอบร่างให้ลูกเพนกวิน

หาชิ้นส่วนตัวครบแล้ว ก็ต้องประกอบให้ถูกส่วนด้วยยย

กลับมาเป็นลูกเพนกวินที่สมบูรณ์

"แล้วแม่คนที่ตวาดใส่ฉันเมื่อเช้านี้ ก็พูดว่า แม่ขอโทษนะ" (นิทานแม่จ๋า อย่าโมโห)

สรุปร่วมกันว่า ตอนเราโมโหเราเผลอตะโกนออกไป เราอาจจะไม่รู้เลยว่าคนที่โดนตะโกนใส่จะแตกสลายขนาดไหน ? อาจจะไม่ได้ชิ้นส่วนหลุดไปเหมือนเพนกวิน แต่ว่า เขาก็อาจจะเสียใจ เมื่อเรารู้ว่าเราโมโห เราต้องทำยังไงต่อไป? มีทั้งทำใจเย็นๆ แยกตัวออกมา หรือ ขอโทษก่อนถ้ารู้ว่าทำผิด แต่ที่สำคัญคือต้องรู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอย่างไร ซึ่งในวัยอนุบาล ยังยากมากที่จะควบคุมมัน แต่ว่าก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้เลย แค่ต้องเข้าใจตัวเองและในเวลาเดียวกันก็ต้องนึกถึงคนอื่นด้วย

อีกหนึ่งเครื่องมือที่ช่วยให้เด็กๆรู้เท่าทันอารมณ์ที่เราหยิบมาใช้ คือ วงล้อความรู้สึก ทุกเช้าเด็กๆจะมาหมุนว่ามาถึงโรงเรียนรู้สึกอย่างไร? หลังทำกิจกรรมรู้สึกอย่างไร? เลิกเรียนแล้วรู้สึกอย่างไร? ถ้ารู้สึกไม่ดีจะให้ครูกับเพื่อนช่วยยังไง? บางทีแค่อยากบอกว่ารู้สีกไม่ดีก็หาย บางความรู้สึกแค่อยากนั่งเฉยๆ ช่วยให้เข้าใจตัวเองยังช่วยให้เข้าใจเพื่อน ว่าบางทีชวนเล่นแล้วเพื่อน not in the mood ก็ค่อยมาชวนใหม่